دانانیوز: حجت الاسلام والمسلمین محمد صادق کاملان در گفت وگو با شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه)، با اشاره به قوانین موجود در مورد امر به معروف و نهی از منکر، اظهار کرد: اصول در قانون اساسی، اصولی قانونیه و کلی هستند که تفسیر، بیان و جزییات آن بعدا توسط مجلس تبیین می شود. این اقدام دقیقا در مساله امر و به معروف و نهی از منکر نیز صورت گرفته است. در قانون اساسی گفته می شود امر به معروف و نهی از منکر وظیفه ای عمومی و به عنوان مسلمان به عهده همه مردم و وظیفه همه است اما این مساله نظارت و امر کردن به معرو ف و نهی کردن از منکر چگونه باید در جامعه پیاده شود؟ اگر بنا باشد هر فردی بر دیگری نظارتی داشته باشد و بخواهد به او امر یا نهی کند، وضع جامعه بهم می ریزد.

او ادامه داد: به این معنا که فرد مورد نظر، امر و نهی دیگری را در مورد خود نمی پذیرد یا اینکه آن کار، منکر یا معروف است مورد اختلاف قرار می گیرد و نزاع، تنش، اختلاف و به نوعی هرج و مرج به وجود می آید. بر این اساس مجلس، قانون را تفسیر و این مساله را نظام مند کرده و گفته به عهده دولت است. زمانی که گفته می شود امری به عهده دولت است، دولت باید نهادهایی را برای این کار موظف و نحوه اجرای این اصل قانون اساسی را تبیین کند که این اقدام را انجام داده است. به نظر می رسد که با توجه به این قانون در مجلس، دیگر جایی برای ورود نهادها یا کسانی که دخالت در این امور برای آنها در قانون پیش بینی نشده است، وجود ندارد. این امر در حد وعظ و خطابه توسط یک روحانی اهل وعظ و منبر و به عنوان نصیحت مشکلی ندارد. مشکل آنجایی است که به صورت امر و نهی در می آید.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: این جایی است که در مقابل امر کردن شخصی به شخص و گروهی به گروه دیگر، مانع شدن، جلوگیری یا وادار کردن به کاری مقاومت ایجاد و دچار تنش و مشکل می شود. در نتیجه این مساله متفاوت است با وقتی که یک سخنران و یک منبری در منبر و خطابه خود به عنوان نصیحت و وعظ بحثی را مطرح و موعظه می کند.

او با تاکید بر اینکه حریم شخصی انسان ها محترم است و هیچ کس حق ورود به حریم شخصی دیگری را ندارد، گفت: نمایندگان مجلس هم حق ورود به حریم شخصی افراد را ندارد و حتی قاضی هم این اجازه را ندارد، مگر در جایی که ببیند اگر وارد نشود، حق مهم تری از جامعه و دیگران ضایع می شود. در این صورت است که با شرایطی به قاضی اجازه ورود به حریم شخصی و سرکشی به مسایل داده می شود. در غیر این صورت اصلا هیچ فرد، حزب و مقاماتی نمی توانند وارد حریم شخصی دیگران شوند چراکه حریم شخصی افراد، محترم است. در فقه نیز به همین صورت است. در آیه «لا تجسسوا...» از تجسس و ورود کردن به حریم شخصی دیگران نهی شده است.

کاملان آیاتی دیگر در سوره حجرات را نیز با این موضوع مرتبط دانست و افزود: حتی در این سوره در مورد اینکه مسلمانان گاهی به منزل پیامبر(ص) می آمدند و بدون اذن وارد می شدند، آیه نازل شد که نباید بدون اذن وارد شوید، وقتی به شما اجازه دادند وارد شوید و وقتی به شما گفتند بروید، بروید. در قرآن حتی در اندازه پذیرایی از مهمان و امثال آن نیز اجازه ورود به حریم شخصی داده نمی شود، مگر با اذن صاحب حریم بنابراین این مساله در فقه ما کاملا مشخص است و به این شکل نیست که اختلاف فتوا باشد. از نظر اخلاقی به شدت ورود به حریم شخصی افراد قبیح است. اخلاق عرفانی، عقلانی و فلسفی و... نیز هیچکدام مجوزی برای ورود به حریم شخصی نمی دهند و این موضوع هم از نظر فقه و هم  از دید اخلاق، ممنوع، قبیح و حرام است.

او با اشاره به تلاش برخی گروه ها برای ورود سازمان یافته به موضوع امر به معروف و نهی از منکر، گفت: این مسایل را چندان ناشی از دین و حریص بودن بر اجرای احکام نمی بینم بلکه جریانات کاملا سیاسی و در مقابل دولت است. به دلیل اینکه این دولت بر وفق مراد بعضی احزاب و گروه ها نیست، به نوعی تلاش می کنند ولو به نام امر به معروف و نهی از منکر با آن برخورد کنند. من تعجب می کنم با وجود گذشت سی و چند سال از این گونه اقدامات و مشاهده نتایج آن، هنوز برخی افراد به دنبال این قضایا هستند. اجازه دهند که مجلات، روزنامه ها و رسانه های مردمی تاریخچه این قضایا را مطرح کنند که این نوع اقدامات که تا امروز از طریق نهادها، ارگان ها توسط نظامی و غیر نظامی ها انجام گرفته و حجم سنگین فشارهایی که تا به حال آورده شده است، اثر مثبت داشته است یا اثر منفی؟

کاملان با اشاره به سخن مولوی که «از قضا سرکنگبین صفرا فزود...روغن بادام خشکی می فزود» اظهار کرد: به نظر می رسد اثری که این گونه اقدامات تا امروز داشته، منفی بوده است. حب و بغض ها و مسایل سیاسی در جای خود اما خواهش من این است که مسایل سیاسی را به نام موضوعات دینی قاطی نکنند و به طریق دیگری مخالفت خود را اعلام کنند. کشیدن پای یک مساله دینی و شرعی به نام امر به معرو ف و نهی از منکر و انجام بحث های سیاسی به نام دین، کاری بسیار خطرناک است و دین را در ذهن مخصوصا قشر جوان، منفی و منفور نشان می دهند.